Grand Theft Auto IV

Geminin alt katında aksiyonu bol bir sahne ile başlayan bir oyun hakkında ne söylenebilir ki? Bu oyun bir harika! Grand Theft Auto’nun içerdiği tüm yasa dışı unsurlar uyuşturucu, alkol, cinayetler ve fahişeler oyundan bir şekilde çıkartılsaydı heralde oyun şu anda bulunduğu yerin yanına bile yaklaşamazdı. Oyunun hikayesi hakkında onca söylenenlere ve protestolara rağmen Grand Theft Auto aynı tür içeriğiyle yeniden karşımızda.

Yapımcı Rockstar bu sefer sizi Liberty City’e götürüyor. Şehrin mimarisinde New York’tan ilham alınmış. Doğu Avrupa’dan, muhtemelen aksanına göre eski Yugoslavya’dan gelen Niko Bellic rolünü oynuyorsunuz. Kuzeniniz Roman’ın yanına geldiğinizde onun anlattıklarının yalan olduğunu anlıyorsunuz. Roman yanına gitmenizden önce size oradaki hayatını ballandıra ballandıra anlatıyor. Kocaman bir villada kendi işini yaparak bir çok güzel kızla gezip tozduğunu söylüyor. Fakat hepsi yalan. O sadece bir şöför. Üstelik bir tren köprüsü altında köhne ve böceklerle dolu bir kulübede yaşıyor. Ne yaparsınız, her başlangıç biraz zordur...

Hikayeye dahil olduktan ve durumu anladıktan sonra Roman’ın aynı zamanda kabarık bir borcu olduğunu öğreniyorsunuz. Tabii iyi niyetli biri olarak hemen çalışmaya başlamak yerine kuzeninize yardım etmeye karar veriyorsunuz. Roman’dan parasını isteyen adamı öldürdüğünüzde esas patronu oldukça kızdırıyorsunuz ve daha büyük sorunların içine doğru sürüklenmeye başlıyorsunuz. Sonrasındaysa suçsuz olmanıza rağmen kuzeniniz sizi suçluyor ve bütün bunlara rağmen gayet "cool" bir karakter olarak rahat tavrınızı hiç bozmuyorsunuz.

Niko, görmeye alıştığımız klasik kahraman tiplemesinden biraz uzak. Yani o sempatik, çekici ve her şeyiyle tamamen masum bir adam değil. Zamanla Niko’nun da kirli çamaşırları ortaya çıkıyor. Amerika’ya gelme nedeninin sadece kuzenini ziyaret etmek olmadığını anlıyorsunuz. Buna rağmen aklınıza onun kötü bir insan olduğu gelmiyor.

Oyunun genelinde bir çok usta işi yapım ve etken olmasına rağmen, hikaye bunların içinde en önemli parçalardan biri. Senaryo neredeyse oyunun temeli. Bu durum aslında oyunlarda pek rastlayamadığımız bir şey. Genellikle aksiyon-macera türü oyunlarda esas amaç, bir şeyleri kırıp dökmeyi ve birilerini öldürmeyi sağlayacak olanaklar yaratmaktır. GTA’da etrafınızda gelişen her olayın bir şeylerin parçası olduğunu ve asıl hikayeyi nasıl tamamladığını görüyorsunuz. "Yan" görevler sadece oyunun istatistiklerinde böyleymiş gibi görünüyor. Siz olayların içindeyken sanki hikayenin devamını oynar gibi hissediyorsunuz. Örneğin kızlarla dışarı çıkmanız ya da arkadaşlarınızla içmeye gitmeniz o insanların sizi daha çok sevmeleri dışında pek bir şey ifade etmiyor. Ancak bunu yaşarken sanki hikayenin bir parçasıymış ve gerçekten onun içindeymiş gibi hissediyorsunuz. Oyun sizi hareketlerinizde olabildiğince özgür bırakıyor. Böylece hikaye çok doğal kalıyor.

Liberty City oldukça canlı bir şehir. Niko orada gerçekten hayatını yaşıyor. Ara sıra arabaların yaptıkları kazaları görebiliyorsunuz. Akşamları birbirleriyle yarışanlara ve yolun ortasında ayakkabısını bağlayanlara bile şahit olabiliyorsunuz. Grafikler güzel ama kusursuz değil. Fakat şaşılacak derecede düşünülmüş ayrıntılar GTA‘ya başka hiç bir oyunda olmayan bir doğallık katıyor. Sokaklarda bir Amerikan şehrinde görebileceğiniz her türden dükkan mevcut. Yollardaki ızgaralar ve çukurlar, su kanallarından çıkan dumanlar ve havanın değişimi gerçekçiliği sonuna kadar yaşatan ayrıntılar. Karakterler de tıpkı çevredeki ayrıntılar gibi oldukça derin düşünülmüş. Davranışlar, hareketleri çok ayrıntılı ve gerçekçi. Herkes ABD’de yaşadığı halde aslında hiç kimse Amerikalı değil. Sokakta yürürken duyduğunuz konuşmalara şaşırıyorsunuz. Çünkü İngilizce‘den başka dillerin konuşulduğunu duyuyorsunuz. Rus dükkanlarındaki yazılar gerçekten anlamlı ve Rus alfabesiyle yazılı. Cümleler, doğru yerlerde ve doğru şekillerde yer alıyor. Kısacası böyle bir yer hayal ettiğinizde kafanızda eksik kalabilecek yerler bile bu oyunda gerçekçi bir biçimde yansıtılıyor.

Yapımcılar yeni GTA’da başarılı olmuş bir geleneği devam ettiriyor. Fakat geliştirilen bir çok şey de var. Çatışmalarda silahınızı manuel biçimde doğrultabiliyorsunuz. Arpacığı istediğiniz gibi hareket ettirerek örneğin karşınızdakini bacağından vurabiliyorsunuz. Ayrıca her hangi bir nesnenin arkasına saklanarak kendinizi koruyabiliyorsunuz. Tüm bunların yanında oyunda bir sürü araba modeli de bulunuyor. Artık sürüşler çok daha gerçekçi ve düzgün.

Oyun hakkında okuduklarınızdan veya duyduklarınızdan başlangıcın biraz yavaş olduğunu düşünebilirsiniz. Fakat bence bu böyle değil. Temposu olması gerektiği gibi başlıyor. Yani şehre yeni taşınmış ve olan bitenden haberdar olmayan birisi, heralde hemen eline silah alarak banka soyacak değildi. Başlangıçta daha kolay görevlerle ve pek önemli olmayan insanları ortadan kaldırmakla ilgileniyorsunuz. Böylece şehri ve oyunun prensiplerini öğreniyorsunuz.

Görevlerin çoğu bir şeyi bir yerden bir yere getirmek, hırsızlık yapmak ve birilerini ortadan kaldırmak üzerine kurulu. Fakat oyundaki karakterlerin ve görevlerin bazı özellikleri yaptığınız işleri daha eğlenceli ve ilginç bir hale getiriyor. Örneğin bazen internet üzerinden mesajlaşabiliyor veya polis arabası çalarak içindeki bilgisayardan aradığınız kişinin bilgilerini bulmak durumunda kalabiliyorsunuz. Pis işlerden sıkıldığınızda bir randevuya çıkabiliyor ya da bilardo oynamaya gidebiliyorsunuz. Kısacası GTA’da monoton bir oynanabilirlikle karşılaşmak pek mümkün değil.

Oyunun en önemli yeniliklerinden ikisi de cep telefonları ve internet. Cep telefonuyla arama yapmanın ve mesaj çekmenin yanı sıra daha kolay bi şekilde menüye girebiliyorsunuz. Kontak listenize zamanla tanıştığınız veya önceden bildiğiniz kişiler ekleniyor. İnternet sayesinde ise e-posta yoluyla görevlerin neler olduğunu öğrenebiliyorsunuz. Hatta tıpkı gerçek hayatta olduğu gibi e-posta hesabınızın gelen kutusunda spam postalar bile görebiliyorsunuz.  Ayrıca radyodan duyacağınız sayfalara girebiliyorsunuz.

GTA’yı radyosuz hayal etmek tabii ki mümkün değil. Dördüncü oyunda toplam 20 radyo istasyonu bulunuyor. Rockstar yapımcıları espriyi ve mizahı ne kadar çok sevdiklerini de gösteriyorlar. Yeni versiyonda bir çok yerde esprilerle karşılaşıyorsunuz. Örneğin Vladivostok radyo istasyonunu dinlerken anlatıcının "Kapitalizm mi istiyorsunuz? Evet istiyorsunuz. Alın o zaman işte size kapitalizm – şimdi reklamlar!" cümlesi beni gerçekten çok güldürdü. Daha da ötesi sadece bazı toplumlara ait olan ve onların anlayabileceği espriler bile yer alıyor.

Yeni GTA’da ilk defa tam olarak geliştirilmiş bir multiplayer modu yer alıyor. İçinde üç ayrı kategori bulunuyor. Kooperatif, takım ve klasik mod olarak açılıyor. Ayrıca bu bölümlerin içinde bir çok farklı seçenek de yer alıyor.  Örneğin Mafia Work, Deathmatch ya da araba yarışları gibi.

GTA 4 için binden fazla insan çalıştı. Yine oyun için 100 binin üzerinde fotoğraf çekildi. Yapımcıların ayrıntılara ne kadar önem verdiklerini, New York’taki binaların çatılarına konan kameralarla yağmuru bile kayıt etmiş olmalarından anlayabiliyorsunuz.

Grand Theft Auto IV için büyük bir oyun partisi diyebilirim. Hiç bir zaman oyunun genel hikayesini izlemekle yan görevleri yapmak arasında bir seçim yapamıyorsunuz. Oyunda bir çok ciddi konu konuşulduğu halde, çok iyi İngilizce bilmeden bile olan biteni anlamak mümkün. Her ne kadar tartışılıp protesto edilsede striptiz barlar, uyuşturucular ve oyunun diğer kötü unsurları temel motifi değil, sadece gerçek ayrıntıları yansıtıyor. GTA IV, 2008’in kesinlikle en iyi oyunlarından biri. PlayStation 3 ve XBOX 360 için 29 Nisan’da piyasaya sürülen oyunu PC kullanıcıları 21 Kasım’dan itibaren oynayabilirler.


 

Call of Duty: World at War

Activision’un Call of Duty serisinin son oyunu World at War bu yıl Infinity Ward tarafından değil, Treyarch tarafından yapıldı. Bir serinin beşinci bölümünü yapmak her zaman çok zordur. Peki bakalım Treyarch bu işi başarabilmiş mi?

Daha önce ön incelememizde anlattığımız gibi World at War yeniden İkinci Dünya Savaşı’nı konu alıyor. Piyasada bir çok aynı konulu oyun bulunuyor. Oyuncular artık biraz sıkılmış durumda. Ancak Call Of Duty serisini en iyi oyunlar arasına sokan, bu tarihi savaşı kaliteli grafikler ve kusursuz oynanabilirlikle sunması oldu. Serinin bir önceki bölümünde modern dünya savaşının anlatılması ve daha sonra yeniden 1940’lı yıllara dönülmesi kullanıcıların kafasında bir çok soru işaretine neden oldu. Ancak COD ekibi İkinci Dünya Savaşı’nın pasifik ayağını işlemesi gerektiğine inanmış olacak ki, World at War ile beraber bizi Pasifik’e Japonlar’a karşı savaşmaya gönderiyor.

Call of Duty serisinin alışılmış özellikleri bu oyunda da aynı şekilde sürüyor. Hikayenin oyundaki rolü oldukça az. Modern Warfare versiyonunda biraz daha önemliydi ancak World at War ile yeniden eski yola girilmiş görünüyor. İki ana kahramandan Miller, Amerikan Deniz Piyadesi olarak karşımıza çıkıyor. Pasifik’in yeşile bürünmüş adalarında Japonlar ile savaşırken hayatta kalmaya çalışıyor. Diğer karakter ise Berlin’e girip savaşı sonlandırmak isteyen Sovyet Ordusu‘nun üyesi Dimitri Petrenko. Bu iki kahramanı oynamanın dışında bir de efsanevi PBY Catalina deniz uçağında Lock adındaki bir asteğmenin yerine geçiyoruz.

Oyunun Sovyetler ile Berlin’e yürüyüş bölümü, İkinci Dünya Savaşı oyunlarını sevenlere oldukça eğlenceli dakikalar yaşatabilir. Bu parça klasik çatışmalar ile geçiyor. Her zamanki gibi oynanış ve ortam bir COD versiyonuna yakışan türden. İlk görev Stalingrad’ta başlıyor. Modern Warfare’deki Çernobil görevini hatırlatan bir durgunlukta ilerliyor. Berlin’e vardığımızda büyük bir sürprizle karşılaşıyoruz. Eskiden inanılmaz birer tarihi eser olarak yükselen binaların harabeye döndüğünü görüyoruz. Bu enstantaneler gerçekte Berlin’in o günlerdeki halini yansıtıyor ve Alman askerleri binaların içinde panik halde oradan oraya koşuşturuyor. Ruslar ise merkeze varabilmek için dar sokaklar arıyor. Pasifik‘te fazlaca karşılaşacağımız yakın çatışmalara Berlin‘de de giriyoruz.

Pasifik bölümünde yer alan orman biraz rahatsız edebilir. Burada inanılmaz bir karmaşa mevcut. Belli bir düzene göre ilerlemek neredeyse imkansız. Her an her yerden bir Japon askeri çıkabiliyor. Maske takmış askerler birden "Banzaaaai!" diye bağırarak saldırıya geçiyor. Böyle durumlarda en etkili silahımız bıçağımız oluyor. Bu ani saldırıları püskürtmenin tek yolu bu. Oyunun bu bölümünde sıkça karşılaştığımız sürpriz saldırılar gerçekten de içimizde şaşkınlık, korku ve ümitsizlik duygularını uyandırıyor. Ataklar oldukça iyi kurgulanmış.

Savaşın "Amerikalı" bölümünü oynarken eğlenceli bir mini görev bizi bekliyor. Japon gemilerine bir deniz uçağıyla saldırıyoruz. Bu sırada denizde kalan askerlerimizi kurtarmaya çalışıyoruz. Maalesef bu eğlenceli görev çok ayrıntılı ve gerektiği kadar uzun değil.

Oyunun kurgusu biraz karışık olduğu için bazen nerede savaştığımızı hatırlamakta zorluk çekiyoruz. Ancak görevlerdeki hedefler çok açık ve önemli. Bütün görevler birbirini izlediği için bölüm boyunca bir çok işi birden bitirebiliyoruz. Bunu oynarken farketmek biraz zor oluyor ama düzey bittiğinde aslında ne kadar çok işi birden yaptığımızı hissedebiliyoruz.

Oyunun son iki bölümü oldukça vahşi. Palm ağaçlarında asılı Amerikan askerleri ve Sovyet bölümünde silahsız Alman askerlerini öldürmek, savaşın ne kadar kötü bir şey olduğunu bir kez daha hatırlatıyor.

World at War silahların çeşitliliği bakımından çok zengin. Fakat hangisini kullandığımız pek önemli değil. Önemli olan yeterince mermimizin olması ve hızlı ateş edebilmemiz. Bölümlerden sadece birini alev silahıyla oynuyoruz. O bölümde ortalık gerçekten cehenneme dönüyor. Bazı zamanlarda tank da kullanabiliyoruz. El bombaları geçtiğimiz versiyonlardaki gibi çalışıyor. Bulunduğumuz noktaya fırlatılan bombaları geri atabiliyoruz. Oyunda ayrıca sağlık toplamak veya aramak gibi bir durum yok. Biraz dinlendikten sonra sağlığımız kendiliğinden yerine geliyor.

Tek kişilik mod ile oynadığımızda en güzel bölümler sonlarda geliyor. Maalesef oyun umduğumuzdan kısa sürüyor. Çok kişilik oyun ise serinin dördüncü oyunundaki gibi başarılı geleneği sürdürüyor. Toplamda 6 farklı mod sunuyor. Aynı zamanda ilk defa World at War ile 4 kişilik takım halinde online olarak oynamak mümkün.

Yapımcı şirket Treyarch oyunu farklılaştırmak için yeterince cesur davranamamış. Geleneksel COD öğelerinin yanında World at War pek bir yenilik sunmuyor. Serinin önceki yapımcısı Infinity ile aynı çizgide ilerliyor. Oyun genel olarak Modern Warfare’e çok benziyor. Sadece ortam İkinci Dünya Savaşı dekoruyla kaplı. Hala bir çok koridordan geçmek durumundayız. İlk bakışta daha büyük görünen haritaları daha dikkatli inceleyip tecrübe ettiğimizde, aslında küçük olduklarını anlayabiliyoruz. Ancak COD o kadar hızlı oynanıyor ki bir çok oyuncunun bunu farketmesi neredeyse imkansız.

COD oyunlarının çoğunda olduğu gibi dar koridorlar daha geniş alanlara açılıyor. Görevlerde ve bölümlerde koridorları takip ederek geniş alanlara çıkıyoruz ve oradaki düşman askerleri ile çatışmalara giriyoruz. Düşmanlar sanki hiç bitmeyecekmiş gibi çoğalıyor. Bunun nedeni oyunun bizi düşmanların merkezine kadar götürmek istemesi. İlginç olan nokta merkeze doğru ilerlerken bir çok düşman ile karşılaşıp, çıkış noktasında boş bir evle karşılaşmak oluyor.

Peki World at War’da ne gibi yenilikler var? Aslında öyle büyük bir yenilik beklememek gerekiyor. Oyunun en büyük yeniliği kesinlikle saldırgan Japon askerleri. Her biri sanki intihar komandosu gibi ölmek için saldırıyor. Özellikle Palm ağaçlarını çok seviyorlar!  Beklenmedik anlarda saldırabiliyorlar. Nereden geldiklerini bile göremiyoruz. Aynı şekilde Alman köpekleri de bir anda ortaya çıkabiliyor. Fakat en azından onlar önden saldırıyor.

Grafikler ne yazıkki önceki oyundan bile daha kötü. Oyunda yer yer grafik hatalarına rastlamak mümkün. Tasarımcıların haritanın her noktasını test etmeleri beklenemez ancak oldukça sık karşılaşılan bu hatalar oyunun havasını bozabiliyor.

Efektler bakımından askerlerin bağırışlar çok etkileyici. Ancak doğanın içinde geçen bir oyunda olması gereken diğer seslerde eksiklikler var.

Call of Duty tıpkı Need for Speed serisinde olduğu gibi artık sadece yapım şirketine belli kazancı garanti eden bir oyun haline geldi. Ancak her ne kadar beklediğimiz yenilikleri getirmese de oyunların temel amacı olan eğlendirmek görevini kesinlikle yerine getiriyor.






 

Mafia II

Medal of Honor

Blur

Max Payne 3

Crysis 2

Diablo III

Dead Space 2

The Sims 3 Ambitions

Civilization V

Starcraft II: Wings of Liberty

Çok Satanlar

PC

Assassins Creed II

Mass Effect 2

Battlefield: Bad Company 2

Napoleon: Total War

Call of Duty: Modern Warfare 2

Dragon Age: Origins

The Sims 3 World Adventures

The Sims 3

Left 4 Dead 2

Street Fighter IV

En İyiler

PC

Battlefield: Bad Company 2

Dragon Age: Origins

Call of Duty: Modern Warfare 2

Mass Effect 2

Assassins Creed II

Napoleon: Total War

The Sims 3

Left 4 Dead 2

The Saboteur

Need for Speed: Shift